SEN BENDİN

Varlığın sırrı saklı senden, benden

Bir düğümki ne sen çözebilirsin ne ben.

Bizimki perde ardında dedikodu

Bir indimi perde, ne sen kalırsın ne ben.

”Ömer Hayyam

“Kadehin dibinde gördüğüm boşluk 

Sağ yanımdaydı 

Sol yanım sendin.  

Kızıl buruk üzüm izdüşümleri, yakarken genzimi 

Kalbime kan sendin.  

Gecenin karanlığı aydınlıktı bana 

Kirpiğimin, pınarımın yaşı sendin.  

Karışırdı içimde sevgim O’na mı Sana’mı Bana mı?

Kapım O, kilidim sendin.  

Çiğ’in öptüğü haziran lavantaları

Yıldızlara meyel salınırdı da

Rahiyalar bendim, amberler sen.

Telaşı karıncaların, koşması toprağa

Ve ilk yaz şenlikleriydim

Kırlangıçların çığlığında, göçünde sen.

Ne kelam yeterdi söze, ne kalem yetişirdi kağıda

Sonsuzluğun titreşimleri sarardı, işlerdi ins hücrelerine

Sen bilinmezliktin.

Ellerimden dökülürdü nihavent nağmeler sonyaz güneşine

Hazan damlalarında buharlaşır,  toprağa karışırdın.

Kağıttan gemiler yüzdürürdüm o deryaya,

Sevdan mühürdü kalbime, busen tat, nefesin yelde savrulan kar tanesi.

Yol sanırdık hayatı

Oysa yol, benden bana, senden bana, benden sana.

Yolum sen, yolcun bendim.

Bilinmeklik muradına, su olasım damla olasım, Yudum bilesim vardı.

Yurdum, Nefesimdin.

Kaybolduğum dolunaylarda, pencerene düşen ayışığıydım da

ışk’ım, narım, aşkım, nurumdun.

Zifir saçların mai gözlere, sarı savrulanlar kömür bakışlara dalardı

Sisli ayvaz dereleri koyağında sen göğe kavuşandın.

O kan kızılı meyler dudaklarından gönlüne, gönlünden dudaklarına kelam iken  

Hayyam misali

Sen bendin.  

Ben sen. ”